Nu de zomervakantie bijna ten einde is en alles langzamerhand weer opstart, komt het besef dan echt: na vijf jaar niet (minimaal) drie keer per week naar Bodegraven. Al beloof ik onderweg naar mijn werk in Rotterdam bij de rotonde met de afslag naar Bodegraven nog even te zwaaien en terug te denken aan de tijd bij deze fantastische club.
Die afslag naar Bodegraven heb ik overigens destijds écht veel moeten uitleggen. Velen snapten de keuze niet: als veldtrainer en assistent-coach vers gepromoveerd naar het korfbal walhalla – de Korfbal League – en tóch stoppen en kiezen voor een ander avontuur bij dat kleine clubje in Bodegraven dat in de zaal derde klasse speelde en op het veld nog moest strijden voor handhaving in de tweede klasse. En dat alles op basis van het gevoel tijdens een Jeugd Challenge met Gijs, Koen en co (de KFC zal het verschil gemaakt hebben, denk ik). Oké, de potentie die ik zag op basis van de vele talenten die de club rijk is, mede getuige de mooie prestaties in de jeugd in het verleden, speelden ook een rol. Daar moest toch meer in zitten dan de derde of onderkant tweede klasse. Gelukkig had Ronald een goede basis neergezet en was er promotie naar de tweede klasse en konden we op een mooi punt starten.
Augustus 2019.
REEEGIOOO. We trokken letterlijk de regio in. Natuurlijk naar het oosten van het land, zodat ik me snel thuis zou voelen. In een scoutinggebouw – waar ik me dan weer iets minder thuis voel – hadden we een tof weekend. Een blikseminslag maakte de beleving compleet. Mocht iemand nog charmante foto’s van de Crazy88 in Apeldoorn een huwelijksaanzoek van Pat bij een ietwat oudere dame wensen of een bommetje van de nieuwe voorzitter….
Over die nieuwe voorzitter gesproken: ik denk dat de club zich geen betere kandidaat-voorzitter kan wensen, met veel plezier vier jaar lang samengewerkt met Ray.
Seizoen 19-20. Voor de start van de competitie – na de eerste, van wat later een traditie bleek te zijn geworden, driekamp thuis – een aantal pittige keuzes. Een sterk vernieuwd en vooral ook verjongd vlaggenschip. Sterker nog, het jongste vlaggenschip van Nederland. Het was dat captain Ed de gemiddelde leeftijd nog iets omhoog haalde. Pieken werden met dalen afgewisseld. Zoals het hoort bij een jonge ploeg (én jonge soms ietwat te enthousiaste coach 😉). Een memorabele wedstrijd bij Nexus uit (na 7 doelpunten voor, 11 stippen tegen en 3 gele kaarten verder, alsnog verliezen), een super ambiance bij ONDO uit, doelpuntenfestijn in de wedstrijd tegen Erasmus en vele tripjes naar Zeeland (inclusief het prachtige hostel én “vaderlijk” optreden van Ray om Thom bij Loïs op te halen) rijker, konden we de eindstand opmaken: een verrassende tweede plek in de zaal en een derde plek op het veld, beide in de tweede klasse. Al met al een supermooi seizoen. Overigens ook door de inzet van Daan en Rolf die met al hun enthousiasme en kennis het 2e van trainingsstof hebben voorzien.
Seizoen 20-21.
Het veldseizoen was er één van de Wet van Murphy. Veel blessures, ongelukkige wedstrijden. Daar waar doordeweeks op de training (bijna zonder overdrijven) alle ballen erin vielen, leek er bij elke wedstrijd een deksel op de korf te zitten (aan onze kant dan). Kortom: Covid kwam als geroepen 😊.
Trainen om 6 uur ’s ochtends was een ervaring op zich. Trainen met anderhalve meter afstand houden eveneens. Op allerlei creatieve manieren hebben we ons toch goed kunnen vermaken en diverse Challenges (met dank aan Rob) kunnen spelen. Zo bleef de spirit van seizoen 19-20 er toch een beetje in. De anderhalve meter werd langzaam een meter, een halve meter….En bij sommigen in de selectie ongetwijfeld onderling nog dichterbij…. Alleen het bier bleef uiteraard anderhalve meter. Een komst door één van de driekampen, die later tot meerdere kantinerecords zouden leiden.
Seizoen 21-22.
De staf kreeg een upgrade met Ronald (“VERSNELLLUH”) en Bertjan. Met de uiteindelijk veldkampioen – DES (D) – werden heel mooie duels uitgevochten en lieten we zien mee te kunnen met hen. Helaas werden er echter dure punten gemorst bij mindere tegenstanders en bleef DES stoïcijns doorgaan en werden zij terecht kampioen. In de zaal mochten we aantreden in een poule van 4. Later bleek dit een voorproefje te zijn op de nieuwe veldopzet. Een klein poultje, dus elke wedstrijd belangrijk. Ondanks een uitglijder tegen Luno was het kampioenschap zeer verdiend, met grote overwinningen (en een galavoorstelling) tegen Dunas en Viking en een ruime doordeweekse kampioenswinst tegen Luno. Daarna play-offs voor promotie naar de eerste klasse tegen Woudenberg. Althans, uiteindelijk bleek dat wij op basis van de resultaten in de poulefase al rechtstreeks gepromoveerd waren naar de 1e klasse. De eerste wedstrijd, in een bomvolle sporthal met luide aanmoedigingen, ging helaas verloren. Balen. De tweede wedstrijd, nota bene in het kampweekend (iedereen uiteraard fris en fruitig), moest er gewonnen worden met zes verschil. Een schieronmogelijke opgave. De wedstrijd begon met een behoorlijke achterstand, maar gaandeweg de wedstrijd leken we wat meer wakker te worden (het was immers een kort nachtje uiteraard) en kon de wedstrijd worden omgebogen naar winst. Niet met zes verschil, maar dat bleek al snel ook niet nodig en zo kon alsnog de promotie naar de 1e klasse gevierd worden op het kampterrein (met een mooie ontvangst) in Hengelo.
Seizoen 22-23.
Bertjan wilde in eerste instantie graag door, net als de rest van de staf. De geboorte van zijn tweede kind, maakte dat het voor hem niet langer te combineren was met de privésituatie. Zo kwam Ron in beeld als nieuwe assistent. Bekend met de groep vanuit de jeugd en natuurlijk een icoon van de club. Ron kon weer nieuwe frisse ideeën brengen. Natuurlijk startten we het jaar weer met een trainingsweekend. Ditmaal in Antwerpen!
De grootste winst van dit seizoen was dat de wisselvalligheid van de jaren ervoor (ook door de opgedane ervaringen) leek te zijn verdwenen. Er werd soms wellicht in fases wat minder frivool en wat zakelijker gespeeld om wedstrijden over de streep te trekken. Zo kwam er op het veld een reeks tot stand van 10 gewonnen wedstrijden en de elfde in serie maakte, hoe mooi, bij Reeuwijk dat de kampioensvlag kon worden gehesen. Door de herstructurering van de competitie betekende dit niet alleen promotie, maar zelfs een dubbele promotie. De eerste klasse mocht worden overgeslagen en zodoende kwamen we in de overgangsklasse terecht. Uiteraard werd dit gevierd met een slingerende fietstocht, o.a. uiteraard langs onze geliefde buren op de Elzenhof, en een douchesessie en aansluitend feestje. Ook de zaalcompetitie verliep zeer voorspoedig met het debuut in de eerste klasse. Alleen Animo bleek te sterk, al konden we ook daar weerstand bieden en was Animo toch wat zenuwachtig toen ze met rust slechts één punt voor stonden. De ambiance rondom die wedstrijd, waar sommigen toch wel van onder de indruk waren, zullen we niet snel vergeten. Mooi dat we er echt een wedstrijd van wisten te maken en de vedettes van Animo (met ervaring op top niveau) echt hun klasse moesten laten zien om de wedstrijd binnen te slepen.
Seizoen 23-24.
Helaas zonder Ronald (S) en Ray. Maar dat betekende ook geen piramideloop meer. Wat baalde iedereen daarvan! 😉 Frank, oude bekende van mij uit de scheidsrechterswereld, sloot zich aan. Fijn dat hij zijn korfbalkennis wil delen met de groep en fijn dat we prettig met elkaar konden samenwerken in een andere rol. Kleine poultjes. In de overgangsklasse startten we goed tegen het sterke KVZ’23. Een spannende pot die we helaas nét niet wisten te winnen (wie zal zeggen hoe het anders was gelopen…). Daarna onnodig verlies tegen KIOS tweemaal en nipt verlies van Weidevogels. We konden wel maar mooi zeggen gewonnen te hebben (15-12) van de uiteindelijke kampioen in de overgangsklasse: KVZ’23. Helaas de tweede veldhelft naar de eerste klasse; alsnog een klasse hoger dan het jaar ervoor. In de tweede veldcompetitie hebben we laten zien in de overgangsklasse thuis te horen en promoveerden we direct terug. In de zaal volgens de kenners de zwaarste eerste klasse van het land met een splitsing: vier zeer sterke ploegen en drie mindere ploegen. Zaak voor ons om ons zo snel mogelijk veilig te spelen en te kijken of we konden stunten tegen één van de toppers. Dat lukte met winst tegen VEO en alle wedstrijden die gewonnen moesten worden, werden gewonnen. Dat maakte dat we ons konden meten met de vier – eigenlijk toch gewoon overgangsklasse waardige ploegen.
Seizoen 24-25.
Ik pak mijn glazen bol erbij. Ik zie een prachtig seizoen voor me voor de selectie van Vriendenschaar. De jonkies van Frank gaan zich hard ontwikkelen. Mooi om te zien dat er zo’n jonge, fanatieke (vrienden)groep staat.
Ik ben er daarnaast echt van overtuigd dat de nieuwe prikkels van de ervaren Gert de groep goed gaan doen. Nieuwe prikkels, nieuwe energie, een net wat andere aanpak. Net als vijf jaar geleden: de basis staat, maar er is nog veel rek, met de frisse nieuwe energie gaat dat er zeker uitkomen. Ik weet zeker dat het tot mooie resultaten gaat leiden. Gezien de indelingen (zowel veld als zaal) sluit ik zelfs een nieuw historisch hoogtepunt niet uit! Maar bovenal: geniet met elkaar van het proces, heb plezier met elkaar en blijf de mooie club zoals deze is.
Tot slot wil ik iedereen bedanken voor de vijf fantastische jaren. Naast de sportieve kant neem ik alle feestjes, driekampen, weekendjes weg, kampen (ik heb mijn pandapak nog 😊) en gezelligheid met iedereen op de club mee als warme herinneringen. Ik heb me enorm welkom gevoeld door alle geledingen in de club. Van de jongste jeugd tot de recreanten. Samen maken jullie die prachtige club! Dat Samen is een onwijs belangrijke waarde. Dat Samen rust soms wel op weinig schouders in de club. Laat dat Samen op alle fronten Samen zijn. Als iedereen een klein steentje bijdraagt, kan er Samen nog lang genoten worden van alles wat deze mooie club rijk is.
Tot snel!
Jorrit de Grutter